"Raylara ömür bağlamış binlece işçinin hikayesi. Bu; Kara Trenler kadar bahtı kara kişilerin gerçek hikayesidir… Hani bir ömür boyu usul usul hep aynı şekilde soluyan Çuf, çuf, çuf diyen. Oysa aslı çuf, çuf çuf değildir bu sesin… Yuf, yuf, yuf’tur… Bu yazı serisi o yuflara layık kişilere armağan edilmiştir…Ve kara trenler kadar yorgun, onlar kadar bahtı kara binlerce insanın hikayesi…"

Daha ismimizi bile sormadın bey… Makineyi açmış yanlamışsın ne güzel… Sıcak da burası. Çay desen ayağına gelmekte. İsmimizi sorarsın zaar. En sonunda. Onu da alır makine. Bu makineleri görmüşlüğümüz vardır bizimde… Seninki yataklı. İyi güzel. Hem de numerolu yataklı. Biz numerosuz yerdeyiz. Bizde yerler kapanın elinde. Numerosuz oldun mu, kulak asama. Adam dediğin numerolu olacak… Hamal olsan sözümüz meclisten dışarı, numerolu hamal olacaksın… Yoksa çekiver kuyruğunu gitsin. Hamallığın bile numerosuzluğu rezillik ki, diz boyu…

On üç yazarın makalelerinin toplanarak "Küçükçekmece’de Ulaşımın Tarihçesi" adı ile 2009 yılında yayınlanan kitaptaki Küçükçekmece’de demiryolu ulaşımı serüveninin anlatıldığı bölümü yazar Akın Kurtoğlu’nun izni ile yayınlıyoruz.

Üç kişiydiler. İkisi sevdalıydılar. Birisi kulak asma. Birisine hiç kulak asma. Delinin biriydi. Ben illa üniversiteye girecem diye tutturmuş delinin biri. Lalahan’ın oralarda bir kadın, evinin bir karış üstündeki damında giden güneşe açtığı erişteyi yetiştirmeye çalışıyordu. Bahçedeki narlar, ayvalara inat, patlıyı patlayıvermişlerdi. Taneleri yerlere saçılıvermişti. Orada bir düdük sesi bıraktık.

Tren istasyonda bir dakika duruyordu. Gelirken gece geçmiştik; bu sefer ikindiden epey sonraydı. Frenlerin gıcırtısı kesilmeden pencereyi açtım. İlerdeki vagonlardan birisine heybeli ve sepetli bir köylü bindi. Onun hayatını ve geldiği yeri bilmek isterdim. Köy birkaç kilometre ilerdeki tepenin ardında olmalıydı; işte berbat yolu.