Demiryollarımızın Kıymetli Hatıralarını Saklayan İlk Demiryolu Müzesi. Türkiye Cumhuriyeti Devlet Demiryolları’nın (TCDD) kurucu Genel Müdürü Behiç Erkin, Bayındırlık Bakanlığı yaptığı dönemde (1926-1928) yabancı şirketlerden alınıp devletleştirilen demiryolları ve yeni hatların inşası ile ilgili çalışmaları sürdürürken aynı zamanda geçmişte yaşananları gelecek nesillere aktarabilmek için Haydarpaşa’da ilk demiryolu müzesini kurma çalışmalarını da başlattı. Behiç Erkin, 1928 yılında yayınladığı 10 numaralı tamimde, kurulacak ilk demiryolu müzesinin amacını şöyle açıklıyordu;Devamı için tıklayınız »

Eskiden Eminönü’nden başlayıp Halkalı’ya dek uzanan bir trenimiz vardı. 2012 yılının Mart ayında son yolculuğunu yaptı. Her yanı eskiydi. Her zerresi yaşam dolu yeşil koltuklarında 90’lı yıllarda doğanlarımızın ilk muhabbetleri saklıydı. Bu tren ile çıktığınız yolda her istasyonda farklı yaşamlara tanıktınız. Yol boyunca bir tarafta deniz ve onun bağımlılık yapan kokusu, diğer tarafta ise çamaşırların asıldığı, boyaların döküldüğü o eski evler izlenirdi.

“Ben demiryoluyum der de pırıl pırıl / Anlatır Kayseri’ye gidişini Cumhuriyetle / Dinlememiş ağa, eşraf nazını / Basmış geçmiş bozkırların ortasından / Birleştirmiş köylerini ta Sivas’a şevk ile…” Ceyhun Atuf Kansu

Türkiye’nin ilk demiryolu hattı olan 　İzmir-Aydın hattı işletmeye açıldığından buyana demiryolu kayıtlarında Sağlık köyünün istasyonu, “Cellat” olarak adlandırılmakta idi.  İstiklal Savaşı’mızın 　kazanılmasından sonra kurulan genç Türkiye Cumhuriyeti’nin yönetimi kazanılan zaferin iktisadi 　zaferler ve kalkınma ile sürdürülebileceği bilincindeydi.

Bu yazımda Halkapınar Deposu’nda yaptığımız Buluşma Günü’ne ve tarihi Halkapınar Deposu’na kısaca değinmek istiyorum. Evet, 27 Eylül 2014 tarihinde, İzmir’de demiryolu emeklileri olarak bir “Buluşma Günü” düzenledik. Bu buluşmanın diğer adı da “İzmir Çırak Okulu Mezunları Pilav Günü” idi.

Bundan yıllar evvel soğuk bir aralık sabahında evimizde acı acı çalan bir telefonun sesiyle uyandık… Tarihi hiç unutmam 8 Aralık 1980… Çünkü babamın teyzesinin oğlu olan Ahmet abiyi kaybetmiştik, hem de çok acı bir şekilde…