Kamusal işletmecilik adına ulaşıma ve demiryollarına, insanca yaşam adına kente ve kültürümüze, insan hakları adına pozitif ayrımcılığa ve kadın haklarına sahip çıkıyor ve savunuyoruz.
1950-1960 yılları arasında Maraş’ta park ve mesire alanı yoktu. Mahallelerde komşular konuşurlar anlaşırlar, Cuma günü istasyona gidelim diyerek kararlaştırıldıktan sonra sarmalar, dolmalar, mercimekli köfteler yapılır, yufkalar sulanır ve yumurtalar haşlanırdı.Devamı için tıklayınız »
Bu kompartıman görüntüsünü bir Alman kitabından aldım. Foto 1960’lı yıllara ait. Trenle seyahat etmiş olanların kompartıman yolculuğu anıları çoktur. Öykü olabilecek anılardır bunlar. Bazen insan tanımadığı biriyle sohbete başlar, yolculuğun nasıl bittiğini anlamazdı. Fakat bazen de yolculuk epey meşakkatli olurdu.Devamı için tıklayınız »
Soğuk bekleme salonları olurdu eskiden istasyonların… Ortasında salondan daha soğuk bir soba ve bir kenara büzüşmüş bir kaç yolcu. Bekleme salonuna bakan bir pencerenin önünde bir istasyon görevlisi dalgın düşünceli tüttürüyor sigarasını. Bir zaman sonra bir düdük sesi duyulur uzaklardan. Bir koşuşturma başlar bekleyenlerde…Devamı için tıklayınız »
Ama o yıllarda Notre Dame de Sion’lu “ablam”, şimdi Büyükelçi Feryal Çotur’un babası da TCDD genel müdürü, babamın kadim arkadaşı Seyfi amcaydı! Dolayısıyla trene vagon eklendi ve Feryal Çotur liderliğindeki Ankaralı NDS öğrencileri, Haydarpaşa’dan kalkan son katara bindiler.Devamı için tıklayınız »
Bir buçuk aydır ayrı olduğum evimizde, nasıl karşılanmıştım, o günler nasıl geçti? Doğrusu hiç anımsamıyorum ama haftalardır müzik öğretmeninin alıp almadığımı sorduğu bir flütüm vardı, artık… Sayılı günler çabuk geçti. Bolu’ya geri dönmek için tüm çabamıza karşın otobüs bileti bulamamıştık. Trenle Ankara’ya, oradan da otobüsle Bolu’ya gitmekten başka çare bulamıyoruz. Ceyhan’dan akşam 9’da Toros Ekspresi’ne binmiştim. Yolcu etmeye kim gelmişti acaba?Devamı için tıklayınız »
Hayatımız tren yolculuklarında geçti. Gerçi son zamanlarda durdu trenler. Artık eskisi gibi tren seyahatleri yapamıyoruz. İçimizi burkan bu eksiklik umarım tez zamanda biter. Yine kavuşuruz trenlerimize.
En çok Mersin – İskenderun ve Ankara – İstanbul trenlerinde seyahat ettim. Mersin’den İskenderun’a, Ankara’dan da İstanbul’a varışlar muhteşem güzelliktedir. Tabi ki bu varışlar insanların özlemlerine göre değişebilir. Ama ben trenin en çok İskenderun’a ve İstanbul’a varışlarını sevdim.Devamı için tıklayınız »
Trenlerin Merkezden İdaresi (TMİ) hattındaki kısa devre arızasının yer tespiti ve onarılması için çıkmıştım yola. Arıza Oturak – Dumlupınar arasında kalıyordu. Trenden Oturak İstasyonu’nda indim. Makinist Cemil Usta ile muhabbet ede ede gelmiştik. Yardımcı makinist kimdi şimdi hatırlamıyorum. Onlar Afyon’a doğru devam ettiler. Oturak’tan hattı kestiğimde Uşak tarafı normale geliyordu.Devamı için tıklayınız »
Ege’nin en hüzünlü istasyonlarından… Her geçişimde tuhaf bir hüzün kaplardı içimi. Bir zamanlar yolcuların doldurduğu yerler şimdi koyunlara kalmış.Devamı için tıklayınız »